Pardon, zei u Parkinson?

‘Pardon zei u Parkinson?’ gaat over mijn ervaringen met de ziekte van Parkinson. Het is een bundeling van columns die ik jarenlang schreef voor de Harlinger Courant. Toen ik op 26 mei 2017 mijn eerste tekst schreef, heette dit Het Stukje van de Dag. Zo’n anderhalve week voordat ik werd opgenomen vanwege een psychose ging ik met mijn vrouw aan tafel zitten om haar te vertellen dat er iets met me aan de hand was. Voor een deel was ik ervan overtuigd dat we in de gaten werden gehouden door personen met de slechtste intenties. Een ander deel van me was echter in staat om rationeel te blijven en te besluiten om dit te bespreken met mijn vrouw. Ik wilde mijn gedachten toetsen aan de realiteit. En die realiteit was dat ik een psychose had. De medicijnen die zo goed werkten tegen de fysieke ongemakken van de ziekte van Parkinson bleken funest te zijn voor mijn bovenkamer.

De opname die daarop volgde bij Punt voor Parkinson komt in dit boek ruim aan bod. Het toeval wilde dat daar ook een schrijver was opgenomen. Toen ik me bij aankomst als een gewond dier had teruggetrokken op mijn kamer, wist hij me uit mijn tent te lokken voor een kop thee. Vervolgens introduceerde hij me bij de groep. Henk Blanken was zijn naam. Ik wist niet dat hij voor de Volkskrant en het Dagblad van het Noorden had geschreven en redacteur was geweest. Voor mij was hij toen vooral iemand die me tot bedaren wist te brengen en met wie ik uitstekende gesprekken kon voeren. Hij gaf me een exemplaar van zijn boek Pistoolvinger, dat over zijn persoonlijke ervaringen met de ziekte van Parkinson gaat. Dat inspireerde me om weer te gaan schrijven, voor het eerst sinds mijn debuutroman Cardan (2015).

Dit keer geen fantasieverhaal echter. Niet voor de laatste keer kwam ik erachter dat de realiteit vele malen fantastischer kan uitpakken dan welke fictie dan ook. In plaats daarvan schreef ik elke dag mijn ervaringen op de afdeling van me af en las ik die ’s avonds voor aan mijn medepatiënten. Na thuiskomst begon ik wekelijks voor de Harlinger Courant te schrijven en nog wat later werd dat tweewekelijks. Een deel van het boek gaat over thuiskomen en de draad weer oppakken. En hoe lang het kan duren voordat je horizon weer wat breder wordt als je tegelijk je angsten moet zien af te schudden en je nog steeds zit opgezadeld met dezelfde ziekte die je voor de opname al had: de ziekte van Parkinson. Maar naarmate die horizon breder werd keerde de wereld in al zijn diversiteit en absurditeit geleidelijk terug.

Dit boek gaat dan ook niet alleen over de ziekte van Parkinson, maar ook over de plaats die deze inneemt in mijn leven en dat van mijn gezin. Tegelijk gaat het ook over hoe het leven gewoon doorgaat in al zijn bonte verscheidenheid, ziek of niet. En wat Deep Brain Stimulation voor mij en mijn gezin heeft betekend.

Marten Blom